ZWANGER IN TIJDEN VAN CORONA

ZWANGER IN TIJDEN VAN CORONA…..

Handen schudden is uit den boze, bezoek ontvangen voelt bijna illegaal en anderhalve meter afstand houden is de nieuwe norm. De zwangerschap van je eerste kindje is spannend, maar dit is niet helemaal wat wij ons erbij hadden voorgesteld. Op het moment van schrijven ben ik 34 weken zwanger en zitten we al bijna zeven weken thuis. We gingen in rap tempo van ‘Ach, het zal allemaal wel meevallen’, naar ‘Laten we maar alleen nog voor noodzakelijke dingen naar buiten gaan’. We begonnen ons zorgen te maken om familieleden die tot de risicogroep behoren, vrienden die in de zorg werken, het kleintje in mijn buik. De coronacrisis werpt een donkere schaduw over een periode die juist zo mooi hoort te zijn. 

Al snel staken ook zorgen over onze financiële situatie de kop op; we gingen plotsklaps van twee naar anderhalf inkomen. Ik heb een vaste baan als communicatiemedewerker bij de Universiteit Maastricht en als ik een laptop en internetverbinding heb, kan ik mijn werk in principe overal uitvoeren. Thuiswerken is voor mij dus geen probleem, hoewel ik de collega’s om me heen wel degelijk mis. Voor Serge, die zelfstandig muzikant is, is het echter een ander verhaal. De weekends zijn normaal gesproken gevuld met optredens van diverse bands waarvan hij leadzanger is. Nu blijft zijn agenda leeg, in elk geval tot september, en wie weet hoeveel langer nog. Zijn zanglessen kan hij, weliswaar online, wel blijven geven. Zo blijft in elk geval de helft van zijn inkomen nog overeind. Toch voelt die onzekerheid niet comfortabel, met een kindje op komst en een verbouwing gaande die al gepland was vóór de coronacrisis. “Zolang we maar gezond blijven, de rest is bijzaak”, hielden we onszelf voor. 

Tot Serge zelf ziek werd, en ik amper twee dagen later. Een flinke griep, of toch…? Al snel werd duidelijk dat, hoe voorzichtig we ook waren geweest, we contact hadden gehad met iemand die een paar dagen later positief getest werd op het virus. Met z’n tweeën in quarantaine dus. Niet het huis uit, anderen boodschappen voor ons laten doen. De zwangerschap zorgde alleen maar voor extra zorgen; genieten van de zogenaamde ‘laatste loodjes’ was er niet bij. Onze klachten waren – gelukkig – vergelijkbaar met een flinke griep, maar het duurde vooral lang voor we enige verbetering voelden. Na ruim drie weken konden we eindelijk zeggen: “We zijn weer beter”. 

En nu? Nu proberen we ondanks alles te genieten en uit te kijken naar het kleine wonder dat ons leven binnenkort gaat verrijken. Met of zonder coronacrisis. 

Ninih Gulikers