Stichting SOY

We treffen Peggy Duckers, projectleidster en tevens oprichtster van Stichting SOY, op Manege ‘t Vroendael in Maastricht, waar ze een aantal dagdelen per week met jeugdigen uit de residentiële jeugdzorg werkt. 

Deze jongeren wonen in de woonpaviljoens van Via Jeugd, het voormalige Keerpunt in Cadier en Keer. Hun werkzaamheden op ’t Vroendael bestaan uit het uitmesten en schoonmaken van de negentig paardenstallen. Ze moeten meedraaien als volwaardige werknemer, dan mogen ze ’s middags als beloning iets met de paarden doen. Deze manege faciliteert vrijwillig Stichting Soy. Een paar keer per week echt werken, luisteren en opdrachten naar behoren uitvoeren, vergroot de kans om later in de samenleving te participeren. “De jongeren waar ik momenteel mee werk,” vertelt Peggy, “zijn tussen twaalf en eenendertig jaar oud. Helaas houdt de jeugdzorg met achttien jaar op, vaak komen de jongeren dan gewoon op straat te staan. Daarom stopt mijn project niet bij achttien jaar, ik blijf contact met hen houden en indien nodig begeleiden, ze kunnen altijd bij mij terecht.” 

VAN EEN EIGEN MOESTUIN … 

Toen kwam Corona, en net als iedereen mochten ook deze kinderen nergens meer heen. Verveling met stress als gevolg is voor hen funest en Peggy bedacht iets waar ze allemaal dagelijks aan konden werken: een moestuin! “Het eten uit de gaarkeuken vinden ze niet zo lekker, en nu hebben ze iets waar ze voor moeten zorgen en ze kunnen lekkerder gaan eten. Tuincentrum Gronsveld sponsorde het project en schonk ons een hele kar vol plantjes en zaadjes. Op het terrein van de woonpaviljoens heeft elke groep nu een eigen moestuin. Sinds een week of vier mogen de kinderen weer naar de manege en ze vertellen trots wat ze er al allemaal van gegeten hebben,” aldus een enthousiaste Peggy. 

… NAAR EEN EIGEN BOERDERIJ! 

Het moestuintjesproject is de inspiratie voor een groter idee. Peggy legt uit: “Jeugdzorg kost heel veel geld en heel veel energie van alle betrokkenen. Er zijn gedegen onderzoeken geweest naar de residentiële jeugdzorg en wat blijkt? Het effect is nul. Alle moeite levert niets op. Maar in mijn paardenproject functioneren de jeugdigen wel, hier zien we dat ze willen werken, willen groeien, willen leren. Dat komt omdat wij hen een bepaalde verantwoordelijkheid geven, het werk biedt perspectieven. Daardoor leven deze jongeren op en functioneren beter. Wat ik wil? Mijn doel is om het terrein van Sint Joseph om te vormen tot een grote boerderij waar de kinderen, indien nodig, langere tijd kunnen wonen. Het is de bedoeling dat ze daar zelfvoorzienend leven door groente, fruit en granen te verbouwen maar ook tractorreparaties en dergelijke kunnen uitvoeren. Ik wil terug naar de oerprincipes: biologisch eten, duurzaamheid, gezondheid door goed voedsel en veel buiten leven en werken. De bedoeling is dat bakkers en chef-koks van restaurants onze oogst bij ons gaan afnemen tegen een reële prijs, met daarbij inbegrepen dat ze de jongeren die bakker of kok willen worden en daar de juiste basishouding voor hebben, in hun restaurant of bakkerij stage laten lopen. Op de boerderij willen we de jongeren leren om goed met de aarde om te gaan en we geven ze tevens verantwoordelijkheden en een toekomstperspectief. Niet alle jongeren hebben dat, terwijl perspectief juist zo belangrijk is voor hun motivatie.” 

Peggy zoekt naar mensen om haar plan te ondersteunen, zoals boeren, maar ook deskundigen op gebied van hechting en traumaverwerking. De directeur van Via Icarus, Giovanni Coenen, gaat mee in haar idee. 

Ook ziet Peggy samenwerking met Hogeschool Zuyd: “Als we een gebouw erbij krijgen waar studenten van de opleiding Sociaal Werk gaan samenwonen met onze jongeren vanaf achttien jaar, dan leren beide groepen van elkaar. Jongeren hoeven niet weg van het bedrijf, alles kan op deze manier mooi doorstromen.” Er komt veel bij kijken maar Peggy ziet het helemaal zitten. “Ik moet het gewoon doen en iedereen mag meehelpen. We moeten het leven van deze jongeren zoveel mogelijk normaliseren. Het is fijn om met hen te werken; ze doen het goed, hebben oog voor detail, zijn heel dankbaar, als ze maar een perspectief hebben waar ze zelf achter staan. En dat kan ik ze bieden met mijn boerderij-idee!”