In bed met…
Op een besneeuwde aprildag is de Hästens boxspring bij Gasse Slaapcomfort uitnodigender dan ooit. Ik heb de eer om deze keer in die zachtheid te kruipen met Henri Hochstenbag, eigenaar-directeur van Café en Brasserie In den ouden Vogelstruys.
Naast de financiële is er ook de persoonlijke impact. “Niet alleen op mijzelf maar op mijn hele personeel en de collega’s om me heen. Je kunt niet doen wat je wil, loopt continue tegen onzekerheden aan. Ik sta mezelf niet toe om in een neerwaartse spiraal terecht te komen, praat mezelf eruit door te zoeken naar het positieve van deze tijd. Niet alles is slecht, je krijgt bijvoorbeeld behoorlijk wat rust cadeau. Als je die rust ziet als iets dat opgelegd wordt, ervaar je het negatief. Bij tijd en wijle mag ik het ook niet fijn vinden, ik moet er alleen niet in blijven hangen. Zo doe ik dat ook met mijn personeel; we ontmoeten elkaar regelmatig in een fijne sfeer. Onze Take Away loopt best goed maar ook op mindere dagen zijn we positief gestemd gewoon omdat we samen gewerkt hebben. Een ander positief effect is dat er onder de verschillende collega-ondernemers goed gecommuniceerd wordt,” vertelt Henri. “Er worden ideeën geopperd, we helpen en steunen elkaar. Maar de negatieve kant is de tweespalt binnen de ondernemers: er is een strijdvaardige groep die een vuist naar de regering maakt en een breekijzer vormt om open te gaan. Daar staat een angstige groep tegen-over die verspreiding van het coronavirus wil voorkomen en voorlopig niet open wil. Die tegenstelling zie je in de hele maatschappij. Sociaal-maatschappelijk en economisch belang tegenover de angst voor de gezondheid.” Henri kijkt peinzend. “Eerlijk gezegd heb ik de hoop verloren dat we hier ooit helemaal vanaf komen, ondanks vaccineren. Het klinkt raar maar het geeft me ook een bepaalde rust, de gedachtegang dat dit virus altijd zal blijven maar dat we niet meer dicht hoeven. Er wordt krampachtig vastgehouden aan het beeld dat COVID-19 volledig bestreden moet worden. Volgens mij moeten we het anders gaan zien: we komen er niet meer vanaf dus laten we ervoor zorgen dat we op een goede manier open kunnen en dat de mensen die ziek worden de juiste zorg krijgen. Daar moet de focus op liggen, zodat de maatschappij er niet langer meer onder lijdt.”
Laten we vooruitkijken, naar die eerste dag weer open. “Letterlijk de deur openen voor onze gasten,” zegt Henri, “dat zal emotioneel worden voor ons allemaal. Het Calvinistische noorden waardoor wij geleid worden, kent ons Bourgondische leven niet. Het café is bij ons veel meer een sociale aangelegenheid maar ‘zij daarboven’ zien die meerwaarde niet. Wij zoeken elkaar daar op, daarom is de impact van het gemis van de kroeg enorm, er valt een stuk van je sociale leven weg.”
En hoe zit het nu met de Vrijthofconcerten van André Rieu? “Ik weet dat het heel lastig is, maar om nu al de handdoek in de ring te gooien? Twee weken geleden dachten we nog dat we tot 1 juni dicht zouden zijn, nu blijkt dat we eind april al iets kunnen gaan doen. We zitten in een achtbaan en kunnen ons niet permitteren om op dit moment te zeggen dat het niet doorgaat. En mocht dat de beslissing worden, dan is dat wéér een enorme klap. Niet alleen de Vrijthof-ondernemers maar de hele stad mist dan die economische boost. Ik houd mijn hart vast voor wat er dan gaat komen. Rieu zou nog wat kunnen redden. De leegstand in de stad is nog nooit zo groot geweest. Detailhandel en horeca zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Je gaat niet snel winkelen als je niet kunt afsluiten met een kop koffie. Die wisselwerking tussen beide branches is heel belangrijk en nu bijzonder zorgwekkend.”
Het meest emotionele moment in de afgelopen tijd was voor Henri Vastelaovendszondag. “Het was prachtig weer, er waren mensen op het Vrijthof, maar er was geen carnaval. Dat heeft me heel erg aangegrepen. De saamhorigheid waarop Mestreech zich stil in die vastelaovendszon op het Vrijthof verzamelde was een uiting van de kracht van de stad. Handhaving en politie hebben het op een leuke Mestreechse manier gestuurd, ze wisten dat ze dat niet kapot moesten maken, het was te belangrijk. Dat maakte me enorm gruuts op eus stad.
En hoe graag ik de zaak open wil gooien en wil werken, ik verheug me er ook op om weer te reizen. Lekker in Zuidfrankrijk op een terras een visje of een salade Niçoise eten. Nieuwe ervaringen opdoen, herinneringen creëren.