Houvast

Houvast…

Mijn zomerjurk wappert vrolijk om mijn blote benen als ik naar de winkel fiets. De Maas glinstert, de zon schijnt, bomen vol uitbundige bloesem. De dagen lengen. Redenen om ongecompliceerd gelukkig te zijn. Maar zo simpel is dat deze lente niet. We zitten gevangen in de consequenties van een virus. In mijn column van het vorige City Magazine schreef ik: “Ik hoop van ganser harte dat we corona-vrij de maand april in gaan” en meer hoopvolle kreten. Wat een vergissing. We hadden toen nog geen benul van hoe het zou gaan lopen.

Er is ziekte en dood. Angst en verdriet. Zorgen, dreigende faillissementen. Onze harde werkers in de zorg en in de medische wereld doen wat ze kunnen en meer. Vaak ten koste van zichzelf. De wereld is bizar en ik lijk soms te verdwalen in mijn eigen besognes. Gezond blijven is op dit moment het hoogste goed. Een voortuinbezoekje aan mijn moeder is dubbel; heerlijk om haar in de deuropening te zien staan, maar ook ellendig omdat ik haar niet even mag knuffelen. Mijn zwangere dochter heeft, net als haar man, het virus gehad en is Godzijdank hersteld. Maar ik mag niet aan die prachtige buik voelen, we kunnen niet samen eindeloos babywinkels afstruinen. Mijn zoon is gezond maar is zijn baan in de luchtvaart voor meer dan de helft kwijt want er is nauwelijks vliegverkeer. Mijn jongste werkt zich een slag in de rondte in de supermarkt, waar ze regelmatig wordt uitgescholden als ze mensen op de richtlijnen moet wijzen. Voor de jongeren, struikelend in hun haast om volwassen te worden, is deze crisis zwaar. Het druist zo tegen hun natuur in om niet met leeftijdsgenoten om te kunnen gaan. Maar ook voor onze ouderen die hun kinderen en kleinkinderen slechts door het raam of via een schermpje mogen zien. En voor mensen wier verstandelijke vermogens te beperkt zijn om te begrijpen waarom ze geen bezoek meer krijgen. Ritmes en routines zijn onderuit gehaald, alles wankelt. Zo moeilijk en triest.

Op school vangen we een paar dagen per week kinderen op. Het is heerlijk om af en toe stemmetjes in die gangen te horen. Maar de meeste tijd is het stil in de school en zijn er alleen een paar juffen. We maken dan lespakketten voor alle leerlingen. Het geeft zoveel voldoening om werkjes uit te kiezen, kleine cadeautjes erbij te stoppen, een persoonlijk berichtje. We bellen met de kinderen en hun ouders en zorgen voor online-schoolwerk. We houden onze eigen kleuterwebsite (trots!) bij, filmen onszelf al voorlezende en sturen vervolgens die filmpjes naar de leerlingen. Dat was even een drempel, maar hop, overboord gooien die schroom en gewoon doen. En onze kleuters genieten ervan! “Juf, jij was op me mama ze telefooooon!”. Heerlijke reacties. De ouders tonen hun dankbaarheid met bossen tulpen, chocolade, lekkernijen uit de verre landen waar hun roots liggen, we krijgen fruitmandjes en kaarten. Zo ontroerend lief! Terwijl we weten hoe moeilijk het momenteel in heel veel gezinnen gaat. Want die taferelen op de televisie van samen knus aan een grote tafel met laptops en tablets, koffie, limonade en iets lekkers binnen handbereik, dat is geen reële afspiegeling van de maatschappij. Lang niet elk gezin heeft voldoende digitale middelen en daarbij loopt het na vijf weken verplicht met z’n allen thuis zitten, niet meer overal zo prettig. En dat baart ons heel veel zorgen. Het onderwijs krijgen we uiteindelijk wel weer op de rails. Gezondheid, en zeker ook de mentale gezondheid, welbevinden en een veilige thuissituatie, dat is naar mijn idee nu cruciaal. Laten we daarom goed op elkaar letten en er zijn voor elkaar!

Ik wil de toekomst naar me toe trekken en nieuw leven inblazen. Een toekomst waarin ik met mijn kleinkind op schoot mag zitten en iedereen die ik liefheb er dicht omheen. Een toekomst met een arm om iemand kunnen slaan, spontaan een dikke zoen geven. Toekomst is er altijd maar voorlopig is het er één met een wazige rand. Gelukkig is er dat saamhorigheidsgevoel: we steken samen de zorg een hart onder de riem. Roepen: “Haw pin!” en hangen bemoedigende posters voor onze ramen. Met de beer er gezellig naast. We bellen en appen. Sturen kaartjes en skypen en zoomen. Samen zoeken en vinden we nieuwe dagelijkse gewoonten en houvast. Houvast aan elkaar, houvast met elkaar. We gaan door met datgene waar we mee mogen doorgaan en haken ons vast aan elk lichtpuntje. We omarmen wat we hebben en willen houden En voor de rest? Geniet van die  wapperende zomerjurk. De glinsterende Maas. De bloesem. De zon en het licht van de lengende dagen. Van voortuin- en raambezoekjes. Van mensen helpen en steunen. En beloon jezelf af en toe. Met een wijntje,  een fijn boek, een warm schuimbad. Dat heb je nodig. HAW PIN! Blijf gezond, veel lief, Vivianne Rijnders.