GFT-bak

Het was weer een ontroerend afscheid op de laatste schooldag. Al die armpjes om je nek, “Dag juf, ik zal je missen.” We krijgen cadeautjes. Dozen chocolade en bloemetjes uit de tuin. Badschuim en een nagellakje. Lekkere zeepjes. Maar de lieve kaartjes en briefjes doen me het meest. Je realiseert je niet altijd hoe je van betekenis bent als juf. Ons werk is echt niet gewoon en kan net dat verschil maken voor een kind. De dankbaarheid op zo’n laatste schooldag laat dat duidelijk zien. En ontroert enorm.

Daarna is het afschakelen. Die eerste week van de zomervakantie moet niemand mij met ingewikkelde toestanden lastig vallen. Mijn hoofd moet nog leeg gemaakt worden. Dat gaat het beste door eerst mijn huis onder handen te nemen. Ik stofzuig en dweil, sop en was en strijk, ruim kasten opnieuw in. Breng spullen naar de kringloop of geef ze weg. Zelfs een enkel boek gaat naar het minibiebje bij mij om de hoek. Ik fatsoeneer de tuin, creëer een kruidentafeltje en gooi kapotte plantjes en bergen onkruid in de GFT-bak.

Over GFT-bak gesproken. Ik was hem laatst kwijt. ’s Ochtends waren in onze straat de bakken leeg gemaakt en toen ik hem wilde halen was hij weg. Er stond nog één bak buiten maar die was van de overbuurvrouw, haar huisnummer stond erop. Toch maar even bij haar aanbellen. “Goede middag, ik heb hier uw GFT-bak, kan het zijn dat u de mijne per ongeluk mee hebt genomen?” De dame sloeg een hand voor haar mond. “Oh wat verschrikkelijk, wat erg!” “Maar nee,” lach ik, “dat is toch geen ramp, kan gebeuren. We ruilen ze gewoon even om.” “Nee,” zei ze, “dat is het niet, maar ik ben de hele ochtend bezig geweest met die bak schoon te maken. Ik dacht echt dat het de mijne was en vroeg me af hoe die zo vies kwam, dus ik ben uren bezig geweest met hem uit te soppen.” Nu was het mijn beurt om te zeggen: “Oh wat verschrikkelijk, wat erg!” Ja ik weet het, onze GFT-bak was inderdaad beschamend smerig. Vakantieklusje … De overbuurvrouw toverde een GFT-bak uit haar garage die splinternieuw leek. Geen spatje aarde, geen restje groente, geen achtergebleven fruitschilletje, ik kreeg een glanzende groene bak terug. En schaamde me een ongeluk. Mijn overbuurvrouw is een kwart eeuw ouder dan ik en heeft gerrem uren staan schrobben op die vieze bak van mij, vreselijk. We konden er uiteindelijk allebei om lachen en de dag erna heb ik haar een mooie grote zonnebloem gebracht. En met een dikke stift mijn huisnummer op mijn bak gekalkt.

Eén vakantieklusje kon ik al afvinken, maar het voelt nog steeds heel ‘sjemelek’. Maar goed. Nu het meeste schoon en opgeruimd is, wordt ook het hoofd leger. Er ligt een stapel tijdschriften op me te wachten en een stapel boeken. Een week aan de ‘Belzje kus’ in het vooruitzicht. Zodat strakjes de zee de restanten van mijn muizenissen mee kan nemen. En mijn hoofd zo schoon wordt als mijn GFTbak. Het was een druk schooljaar. Met veel werk en veel toestanden op school. Allerlei nare privé besognes. Achter mezelf aanrennen werd soms zo normaal dat ik het pas merkte als ik in bed lag en het bloed door mijn aderen voelde stromen. Althans, zo leek het. Dan heeft de stress je al teveel in zijn greep. Als je overdag niet eens meer voelt dat je teveel hooi op je vork neemt wordt het echt hoog tijd om af te schakelen. En jezelf te beloven dat ‘NEE’ ook een antwoord is. De rust in hoofd, hart en lijf is me veel waard. Ik ben deze zomer zesenvijftig geworden en merk dat de lichamelijke en geestelijke souplesse ietsje afneemt. Erg om aan mezelf toe te geven maar het is zo. Ik wil mijn hoofd graag zo fris houden als een pas uitgewassen GFTbak. Die is inmiddels weer toe aan een poetsbeurt (lieve overbuurvrouw, als u dit leest … ?) maar zo ver wil ik het met mijn hoofd niet laten komen! Het is vakantie. De zon schijnt, er staan verse bloemen in een vaas. De kussens liggen in de tuinstoelen. Ik ga vroeg naar bed en slaap totdatik vanzelf wakker word, de wekker mag z’n mond houden tot eind augustus. Ik hoor de zee al ruisen, voel het zand tussen mijn tenen. Mijn kleindochter gaat mee. “Boe goon v’r nao touw, Mia?” “Nao de zie oma, nao de groete govvele!” Oma kan niet wachten!

Fijne zomer allemaal!

Vivianne Rijnders©