Extra bijlage; Corona in Maastricht
EXTRA BIJLAGE; CORONA IN MAASTRICHT!
Vastelaovend was net achter de rug. De confetti lag nog feestelijk tussen de kinderköpkes toen ons leven behoorlijk overhoop gehaald werd. Het virus waar we eerst een beetje onverschillig over hadden gedaan, begon zich als een globetrotter te gedragen. En bereikte ook ons land. Covid 19 in Maastricht was een feit. In een akelig hoog tempo werden mensen ziek, velen overleden. In het ziekenhuis werd de IC uitgebreid. Het MECC werd zelfs ingericht om zieke mensen op te vangen. Artsen en verpleegkundigen draaiden meer dan dubbele diensten. De universiteit sloot haar deuren, de scholen iets later ook. De horeca ging dicht, net als de meeste winkels. “Blijf thuis!” was het meer dan dringende advies van de overheid. En als we toch naar buiten moesten, was er die anderhalve meter-maatregel. Het werd stil op straat. Doodstil. Er leek zich een grijze deken over onze normaal zo sprankelende stad uitgespreid te hebben.
Boodschappen werden gedaan met handschoenen aan en een ontsmet karretje. Supermarkt-discipline. Onze ouderen vormden de grootste risicogroep en mochten niemand meer ontvangen. Er kwam een bezoekverbod voor tehuizen en instellingen. Ware drama’s: grootouders die hun kleinkinderen niet meer konden zien, hoogstens door het raam of vanaf een balkon. Mensen met een beperking die het allemaal niet begrepen en radeloos werden van hun overhoop gegooide ritmes en routines. Net in een tijd waarin we allemaal die arm om ons heen nodig hadden, moesten we ons houden aan de anderhalve meter-regel. Onze mentale gezondheid wankelde.
Iedereen werd slachtoffer van Corona, hoe dan ook. Artsen, verpleegkundigen, verzorgenden, het werk was nog nooit zo zwaar geweest. De andere hulpdiensten die alle zeilen moesten bijzetten om mensen op de RIVM-regels te wijzen en de rust te bewaren in deze bizarre tijd.
Leerkrachten gingen thuisonderwijs realiseren. Dat vervolgens in goede banen geleid moest worden door ouders die zelf ook thuis moesten werken, aan de keukentafel naast hun koters die liever naar school en naar buiten wilden, sporten en naar oma en opa.
En de horeca, onze ondernemers, de zelfstandigen? Er is verdriet om totaal versplinterde dromen. Onzekerheid en financiële problemen. Slapeloze nachten, want hoe lang nog? Wanneer komt het goed, komt het nog goed? Je eigen zaak willen redden maar hoe?
En dan hebben we nog de mensen zonder vaste woon- of verblijfplaats, zonder familie, zonder een dak boven hun hoofd. Hoe hebben zij zich staande gehouden?
Deze pandemie heeft veel aangericht. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal. Trieste en ontroerende verhalen. Maar ook verhalen van dankbaarheid en hoop, verhalen van nieuwe kansen en mooie initiatieven. Verhalen met een lach en een traan. Om moed uit te putten. Om nooit meer te vergeten. Om voor altijd te onthouden. Daarom voor u in dit City Magazine een aantal van deze verhalen.