Column Vivianne Rijnders
De tijd raast door terwijl ons leven stil lijkt te staan. Plannen worden bevroren. Uitgesteld. Van de baan geveegd. Scholen, horeca, cultuur, kleine winkels, alles is weer dicht. En dat halverwege de week voor de kerstvakantie. Koning COVID-19 regeert nog steeds. Mijn kleuters snappen er niets van. Wat moet ik antwoorden op vragen als: “Maar juf we moeten toch nog Kerstmis vieren?” of “Is Jezus dan al geboren?” Het is zo moeilijk uit te leggen. Het kerstfeest op school waar vooral onze jongste leerlingen zo naar uitkeken gaat niet door. In plaats daarvan maken we weer lespakketten, we worden er onderhand bijzonder bedreven in. We doen er een kerstkaartje bij en kleine verrassinkjes. En maken ons opnieuw zorgen over de kwetsbare kinderen uit risicogezinnen. Kinderen die er de dupe van zijn dat een aantal volwassenen corona negeert en uitgebreid ‘black-fridayt’, feestjes bouwt en weigert om een mondkapje te dragen. Mensen accepteren de beperkingen niet meer. De sfeer is soms grimmig. Er wordt gedemonstreerd, betoogd, respectloos en onnadenkend gehandeld. Maar dat werkt averechts want om naar een betere toekomst te gaan, zullen we het heden moeten accepteren met alle regels die daarbij horen.
Het is zwaar, het duurt lang. Het vaccin laat op zich wachten en er is inmiddels een coronavariant die nóg besmettelijker is. De dagen zijn kort en grijs, dat helpt ook niet echt mee aan positiviteit en optimisme. Gelukkig zie ik ook geweldige kerst-initiatieven; er zijn mensen die er steeds bedrevener in raken om de mooiste digitale concertjes te geven. En al die ontroerende kerstreclames op de televisie en die prachtige filmpjes voor onze zorgtoppers, ze denderen mijn hart binnen en gooien mijn stabiliteit overhoop. Mijn huis is uitbundiger voor Kerstmis versierd dan anders. Meer lichtjes, meer kaarsjes. Zo’n gezellig mogelijk thuis maken, want thuis is toch ons coconnetje, het coconnetje waarin we leven, werken en dromen van een betere toekomst. Waarin we zullen beseffen dat corona slechts een moment in de tijd, een tel in de eeuwigheid was. Dromen dat we weer opgekrabbeld zijn. Het virus overwonnen. De economie weer draait, bedrijven overeind komen en bouwen op de fundamenten van wat ooit was. Die arm om iemand heen mogen slaan. Een kus, een spontane omhelzing. Samen genieten in een vol theater om daarna tegen elkaar aan in een druk café met de glazen te klinken. Waar we samen dansen, het leven vieren en uren later zorgeloos hand in hand naar huis lopen.
Een moment in de tijd. Laten we daarom doen wat we moeten doen. Ons houden aan de regels. Voor ons zelf. Voor elkaar. Voor onze kinderen. Kinderen zijn de bouwstenen van het menselijk ras. Zij verdienen een gezonde wereld. Een wereld met ruimte voor spontaniteit. Zonder beperkingen. Waar artsen en zorgpersoneel fit en met plezier hun werk kunnen doen. Met scholen die niet hoeven te sluiten. Met bloeiende bedrijven. Een utopie? Nee. Een nieuwjaarwens. Eentje die uitkomt. Niet in januari, ook niet de maand erna. Maar dat we met het lengen van de dagen en de zon die ons verwarmt, de bloesem aan de bomen en bloemen in de knop, onze deuren en ramen open zullen gooien en kunnen roepen: “Het is voorbij!”
Vivianne Rijnders©