Column Vivianne Rijnders: roerige tijden

We zitten nog steeds in een bijzonder hectische tijd. Corona verdwijnt langzaam naar de achtergrond, omikron veroorzaakt immers niet veel meer dan een verkoudheid. Maar ik hoorde op de radio dat er in China weer een besmettelijkere variant van het virus is opgedoken. En in China is het twee jaar geleden begonnen … dus … beetje eng. Maar de oorlog in Oekraïne is veel enger. De stroom vluchtelingen is gigantisch, het is de snelst groeiende vluchtelingencrisis in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog. Je wil helpen maar het zijn druppels op een gloeiende plaat. We hebben het wel gedaan maar je kunt met het doneren van tassen vol medicijnen, kleding en voedsel geen verdriet en ellende wegnemen. Je voelt alleen zelf weer hoe rijk je bent. En over welke onnozelheden je soms klaagt. Je zult maar je familie en vrienden moeten achterlaten. Je huis vol dierbare bezittingen en herinneringen. Niet wetend of je ooit terug kunt. Niet wetend wie je ooit terug ziet. Getraumatiseerd in een vreemd land je leven weer op de rails moeten krijgen. In- en intriest.

In ons land waren de Gemeenteraadsverkiezingen. Het was druk in de stemlocatie toen ik het bolletje van mijn keuze rood kleurde. Ook moest ik moeite doen het stemformulier in de gleuf van die bak te duwen, hij zat helemaal vol. “Geweldig!” dacht ik optimistisch. Totdat ik ’s avonds hoorde dat er om half acht pas een opkomst van krap dertig procent was geweest! Niet te geloven! Blijkbaar zijn er in de avonduren nog wat mensen richting stembus gegaan want uiteindelijk kwam het op zo’n vijfenveertig procent. Waarom bleven zoveel mensen thuis? Waarom lieten ze hun stem verloren gaan? Gemiste kans, en ik vrees dat deze mensen strakjes de meeste kritiek hebben op wat de Raad voor Maastricht beslist, op zaken die er in onze stad wel of niet gebeuren. Of was het toch de keuzestress omdat er drieëntwintig partijen op de kieslijst stonden? “Ik weet het echt niet dus ik stem maar niet.” Was dat de gedachte van de zestig procent die zich niet heeft laten horen? De versnippering is uiteindelijk ook de komende vier jaar te zien. Maar liefst zestien partijen komen er in de Raad, waarvan er zes maar één zetel hebben. Onder de partijen zijn ook nieuwkomers Volt en Forum en met bijna zes procent de Partij voor de Dieren. De grootste partij is de Senioren Partij Maastricht met bijna elf procent van de stemmen. Betekent dat dat jongeren massaal thuis zijn gebleven en voornamelijk, laten we zeggen vijftigplussers het belang van stemmen erkennen? GroenLinks, CDA en D66 volgen met iets meer dan tien procent van de stemmen. Ook de VVD, PvdA, Partij Veilig Maastricht en de SP halen genoeg stemmen om meer dan één zetel veilig te stellen. Maar hoe zullen de Raadsvergaderingen verlopen, met zoveel partijen? Wat een klus lijkt me dat. Ik bewonder onze politici en ben heel benieuwd wat we de komende tijd in de stad merken van de (deels) nieuwe samenstelling
van de Gemeenteraad.

Roerige tijden dus. En dan heb ik ook nog een dochter die op 1 april voor drie maanden naar Sri Lanka gaat om vrijwilligerswerk te doen. Met kinderen werken, stranden schoonmaken, helpen in een schildpaddenopvang en meer van dat soort mooie projecten. Vol idealen gaat ze de wijde wereld in. Een wereld vol brandhaarden. Maar ze is eenentwintig en ik moet haar laten gaan. Je geeft je kind wortels om te aarden en vleugels om te vliegen. “Mama, de wereld is zo mooi, het kan niet zo zijn dat ik geboren ben om op één plek te blijven.” Ik hoop dat de wereld op een dag overal zo mooi is als zij hem nu ziet. Zonder oorlog, zonder rampen. Mijn kind gaat in elk geval iets doen om die wereld een beetje mooier te maken. Daar ben ik zo trots op. Maar wat kijk ik uit naar de dag dat ik met een ‘Welkom thuis-ballon’ weer op het vliegveld sta. En dat de roerigheid is gaan liggen. Overal.

Vivianne Rijnders©