Column Vivianne Rijnders Positief PERSPECTIEF

Op de laatste dag dat je nog buitenshuis een hapje kon gaan eten zonder er om acht uur uitgeveegd te worden, hadden we een familie-dinertje. De pret om de gezelligheid van samen te eten werd enigszins overschaduwd door die dreigende lockdown. Ik voelde me er zelfs obstinaat van worden. Toen jongste dochter aankondigde, na het ‘atten’ van een limoncello na het dessert, dat ze richting stad ging voor haar voorlopig laatste stapavond, zei ik dat ik ook wel heel veel zin had om nog eentje te gaan drinken. Met als gevolg dat we een half uur later met de hele familie als haringen in een ton in een gezellig kaffeeke stonden. QR-codes werden gecheckt aan de ingang, dat wel, maar ja… We waren er niet bepaald alleen. En dat was zo heerlijk. Mensen om je heen, tegen je aan, dansen, zingen, een klats pils over je bloes. De ober die zich met een vol dienblad duwend en hardhandig een weg baande door de drukte, maar van hem kan iedereen het hebben. Veel te snel was het twaalf uur. Net als Assepoester moesten we toen naar huis. Door een prachtig verlichte binnenstad. Dat wel.

De dag erna ging ik met mijn oudste dochter en onze kleine Mia Sinterklaas inhalen. Of zeg je dat niet zo? We gingen naar de intocht, dus. Beetje brak, allebei. Maar we leefden alweer helemaal op bij het zien van al die mensen en het horen van de muziek van de Pietenkapel. Het klonk af en toe als een ‘zate hermenie’ en dat gaf net zo’n fijn gevoel als gisteren dat uurtje in het café. Het stond rijen dik, de stad was vol leven, vol mensen en kinderen, vol Pieten, vol muziek en met als middelpunt een stralende Sint in een oranje open auto. Ozosnel moest misschien uitrusten van de reis want die hebben we niet gezien. De burgemeester ook niet. Geen welkomstwoordje op de kade voor Sinterklaas dit jaar. Als zij er wel gestaan had, had ze natuurlijk de halve stad over zich heen gekregen dat ze niet verantwoord bezig was. De andere helft roept dat het geen stijl is dat ze er niet was.

Want oh wat is iedereen daar goed in, al bijna twee jaar. Tegen elkaar roepen en schreeuwen, elkaar de schuld geven van de lockdown, van de besmettingen. Met modder gooien. Ik begrijp ook veel niet hoor. Het beleid van de overheid waar geen lijn in zit. De acceptatie van wéér in lockdown gaan. Bijna negentig procent van de mensen is gevaccineerd en daarnaast zijn velen immuun doordat ze corona hebben gehad. Dan kun je eigenlijk niemand anders de schuld geven dan de overheid zelf. Als deze nou eens een flinke salarisverhoging voor het zorgpersoneel had geregeld waardoor er meer zorgpersoneel bij was gekomen in plaats van weggelopen, zodat de IC’s waren uitgebreid, was het toch een heel ander verhaal geweest? Ik las ergens: “De overheid probeert de ongevaccineerden ervan te overtuigen dat het vaccin werkt zodat ze zich laten vaccineren, en probeert de gevaccineerden ervan te overtuigen dat het vaccin niet werkt zodat ze de boosterprik nemen.” Ik kan niet ontkennen dat ik het hier mee eens ben. Over lijn in het beleid gesproken.

Ik had me voorgenomen niet meer over corona te schrijven. Dat hebben we nu wel gehad, dacht ik. Maar dus toch. Je bent er in je hoofd voortdurend mee bezig. Als mijn moeder het maar niet krijgt. Als de scholen maar niet weer dicht gaan. Als we met Kerst maar gewoon als familie bij elkaar mogen zijn. Sinterklaas valt op school voor het tweede jaar in het water. Althans, we kunnen niet zo uitpakken met dit kinderfeest bij uitstek als we zouden willen. Zo jammer voor onze kinderen! Ik word er weer obstinaat van. Zou graag provocerend zonder mondkapje de winkel in willen lopen. De anderhalve meter negeren.
Maar je wil geen besmettingen op je geweten hebben. Het is zo dubbel.

Negativiteit voert de boventoon. De toekomst wordt niet meer als hoopvol beschouwd. Positieve perspectieven lijken niet binnen te komen. Ik kijk nauwelijks nog naar actualiteitenprogramma’s maar zoek de lach op. Een luchtige film, een leuke show. Ik wandel door de stad en fiets langs de Maas. Koop cadeautjes en vul het schoentje van Mia. Ik hang lichtjes in de tuin en pietjes aan het raam. Ik bereid een stoofschotel en geniet intussen van een luisterboek. Over een maand lengen de dagen alweer. Ik had in september krokusbolletjes in de grond gestopt maar die zijn al uitgekomen. Over positief perspectief gesproken.
Haw pin.

Vivianne Rijnders©