Column Vivianne Rijnders 7-2023
En daar gaan we. Op weg naar de kust. Truien en regenjassen mee. We kozen de slechtste week van zomer 2023 om naar zee te gaan. Mia zit in haar autostoeltje. “Zien v’r al bij de zie? Doort ’t nog lang?” Maar ze doet het super, die kleine möp. Koekjes, cadeautjes en genoeg kleurplaten van ‘Frozen’ garanderen een rustige reis. Bij Oostende de zee weer zien is altijd een euforisch moment. Raampjes open want ik wil die frisse lucht ruiken en de zeewind door mijn haren voelen! Wat een golven, zo zie je Noordzee in de zomer niet vaak.
De kusttram, de bunkers in de duinen, het eindeloze strand, voor de hoeveelste keer rijd ik hier nu al? Misschien wel voor de vijftigste. Thuiskomen aan zee.
Het huisje in het vakantiepark staat aan een groot grasveld met wat speeltoestellen. Lekkere tuin erbij en de zon breekt door de wolken zodra wij er zijn. Uitpakken en inrichten en naar het strand. Helaas, de strandwacht heeft de rode vlag uithangen, wat betekent dat de zee te gevaarlijk is om erin te zwemmen. Ach ja, ik zit op het zachte zand, waar het prachtige licht niet in woorden te vangen is, waar de zon lijf en leden verwarmt en de golven voor me zingen.
’s Avonds met een boek op de bank horen we ‘iets’ knagen. Aan of onder het huisje. Te hard om een muis te kunnen zijn. In de tuin is niks te zien. Toch een beetje eng. De volgende ochtend moet ik even naar de receptie van het park want de koelkast is kapot en daar meld ik gelijk dat we een beest onder ons huisje horen. Misschien kan er even naar gekeken worden omdat er anders leidingen of kabels kapot geknabbeld worden. De dame achter de balie kijkt me heel vreemd aan en achter me zegt een Belgische mevrouw: “Awel madame, dat zal gewoon een konijnsje zijn, die zitten hier veel.” Ik antwoord dat ik me niet kan voorstellen dat Belgische konijnen zo’n ander geluid maken dan Nederlandse. Maar dat vindt ze niet grappig.
In de loop van de dag arriveert de rest van het gezelschap. Onze kustvakantie is altijd een zoete inval, een komen en gaan van familie. We slepen nog een matras naar de woonkamer om genoeg slaapplekken te creëren en na een melige spelletjesavond gaan we slapen. Ik lig nog te lezen als ik weer geknabbel hoor. Nu onder mijn raam. Vanuit mijn bed kan ik het gordijn opzij schuiven en de dikste rat ooit kijkt me aan. Met een klap sla ik het raam dicht maar het beest wordt er niet koud of warm van. Wat een vieze engerd. Het stormt en regent dus alle ramen in het huisje zijn verder dicht, ik kan gerust gaan slapen. Halverwege de nacht klinken voetstappen in de gang, heen en weer, heen en weer. Iemand ziek geworden? Nou ja, ik merk wel als mijn hulp nodig is en draai me lekker om. ’s Ochtends pak ik mijn telefoon om te kijken hoe laat het is en zie dat de familie-app vannacht behoorlijk gebruikt is. Watblief? Een rat in de woonkamer? Mijns choonzoon sliep daar, werd wakker van geknabbel en … zag de rat door de vloer heen komen. Hij heeft gelijk zijn boeltje gepakt en een andere slaapplek in het huisje gezocht. En nu? De mannen van ons gezelschap gaan heldhaftig de woonkamer checken en het beest blijkt vertrokken. Met achterlating van poep, een aangevreten tas en een lege verpakking van chocoladereepjes. We gruwelen ervan. De dame van de receptie wordt erbij gehaald en weet niet wat ze ziet. Er wordt snel een ander huisje voor ons geregeld. De hele net uitgepakte boel weer inpakken, verhuizen en het nieuwe veel kleinere huisje gaan inrichten, daar zit je niet op te wachten in je vakantie. Maar goed, het is brandschoon en ratvrij. “Dat waor ’n vies grat hè oma,” zegt Mia, die het maar een ingewikkelde toestand vindt.
De rest van de vakantie maken we alle seizoenen mee. We wandelen in de regen, liggen in de zon op het strand. Trekken onze dikste truien aan en moeten Mia dragen anders waait ze letterlijk omver. Zwemmen in de zee kan maar af en toe, meestal mag het niet. De cappuccino’s op de boulevard, op z’n Belgisch met slagroom, smaken als vanouds, net als de croque monsieur en de garnalenkroketjes. En als we dan ook nog op het strand van Oostende een zeehond met haar jong zien liggen, kan de week niet meer stuk.
Op het nieuws zien we bosbranden, overstromingen en de daarmee gepaard gaande evacuaties. Dan mogen we blij zijn dat wij alleen maar een ‘grat’ op visite hadden. Heel wat vakanties zijn deze zomer ellendig afgelopen. En dan
zijn er ook nog de mensen die niet weg kunnen gaan. Financieel niet mogelijk, ziek of andere problemen, er is zoveel waar we helemaal niet bij stil staan. Waar we niets van weten. Op het weer hebben we geen invloed, op ongewenste bezoekers ook niet. We hebben genoten van de mooie momenten samen en hebben een hilarisch verhaal te vertellen. We komen weer veilig thuis, wat hebben we te klagen?
Een mooie nazomer gewenst.
Vivianne Rijnders