Column Vivianne Rijnders 3-2023

Als je op een maandagochtend om zeven uur ’s ochtends gebeld wordt, weet je dat er iets aan de hand is. En dat was het geval. De wereld van mijn vriendin was ingestort, haar man had zijn laatste fietstocht gemaakt om het aardse voor het hemelse te verruilen. Ik zat aan tafel met een beker thee. Buiten was het nog donker. Aan beide kanten van de telefoon tranen. Van schrik, ongeloof en verdriet. De hele dag door belemmeren flarden van in elkaar vervloeiende herinneringen mijn normale handelen. Zoveel lol samen gehad, zoveel gelachen. Hoe kan dit nu? Waarom? Op school bij mijn kleuters vergeet ik altijd mijn zorgen, maar dit is te groot.

’s Avonds ga ik naar haar toe, ze is kalm en dapper. Ze vertelt. We drinken een glas wijn, proosten op haar man.

In de daarop volgende weken zijn we veel samen. We konden altijd al eindeloos kletsen, verbazingwekkend vond haar man dat. Nu kan al ons gepraat de stilte van zijn afwezigheid niet opvullen. Emoties zijn een wonderlijk iets, tranen en schaterlach wisselen elkaar af. Onze gesprekken variëren van “Weet je nog toen…” tot “Ik heb zo’n mooie laarzen gekocht!” Alsofdat belangrijk is, als je leven in brokstukken gevallen is. Als je nooit meer antwoorden op prangende vragen zult krijgen.

Als die stoel aan tafel leeg blijft, die kant van het bed onbeslapen. Toch draait de wereld door, de tijd gaat verder alsof er niets gebeurd is. We wandelen samen en lunchen ergens. We gaan naar de TEFAF. Eten bij mij en kijken samen
naar ‘Flikken Maastricht’. Ze fietst door het donker naar huis. Ze is moe en gaat slapen, wat haar wonderbaarlijk genoeg steeds goed lukt. Om de volgende dag naar de sportschool te gaan. Ze ontvangt bezoek en houdt haar huis keurig op orde. Draait een wasje en gaat naar de winkel. Fietst regelmatig naar school om feeling met haar leerlingen en haar collega’s te houden. Mensen vragen of ze niet beter thuis kan blijven. Maar zij wil door. Hoe moeilijk het ook is. Het gemis wordt steeds groter en er moet nog van alles geregeld worden. Maar het ontneemt haar niet haar levenslust. De liefde voor haar zoon, de mensen om haar heen, haar werk en leuke dingen ondernemen houden haar op de been en geven haar kracht.

Je weet van te voren niet hoe je zult reageren als er iets verschrikkelijks met een dierbare gebeurt. Stort je in of ga je door? Slaap je niet meer of vallen je ogen al dicht zodra je je kussen voelt? Eet je je verdriet weg of krijg je niks doorgeslikt? Huil je elke dag of heb je ook goede dagen? Pak je de draad op of hoeft het allemaal niet meer? Mijn vriendin gaat door. Ongelofelijk dapper en ongelofelijk optimistisch. Wat het gemis en het verdriet niet minder maakt maar ze draagt het op haar smalle schouders. Neemt het met zich mee, de ene dag weegt het zwaarder dan de andere. Soms lijkt ze hem om haar heen te voelen, soms is er alleen een loodzware stilte. Een stilte, gelardeerd met vragen.

Vivianne Rijnders©