Column Vivianne Rijders juni 2023

Dromen

“Als ik later vuurtorenwachteres ben, dan …” Helaas waait de rest van haar woorden weg over de Waddenzee. Ze fietst over de dijk, een klein meisje op een roze fiets met bloemen aan het stuur, naast haar papa. Een massa blonde krullen wappert achter haar aan. Hou die droom vooral vast meid, denk ik als ik haar na kijk. Ik zit op het balkon van ‘mijn’ Vlielandse Hotelletje De Veerman. Het uitzicht blijft me fascineren; de dijk met pal daarachter de Waddenzee. Het licht is er altijd mooi, ongeacht het tijdstip. Ik wou dat ik kon schilderen, om dat licht op een doek te kunnen vangen. Het gaat van zilver naar goud met flarden roze en fletsblauw. Een oplichtend grijs en zacht geeloranje ertussen. Maar ik vind geen woorden om dit schouwspel weer te geven zoals ik het zie. Helaas kan ik niet schilderen.

Als ze later vuurtorenwachteres is. Zo jammer dat ik niet meer kon horen wat ze verder tegen haar vader zei. Wat een mooi toekomstbeeld, wat een mooie droom. Maar er wordt veel te vaak om kinderdromen gelachen. Weggelachen zelfs. Niet zoiets geks gaan doen hoor. Studeren moet je! Creativiteit wordt vaak samen met een droom ingedamd. Ik zie en hoor het in deze periode weer overal. Ouders die compleet door het lint gaan als de leerkracht niet het o zo gewenste VWO-advies geeft. Ouders die kinderen na hun eindexamen niet de ruimte geven om te gaan doen wat ze echt willen. Of om een jaartje na te denken over hoe ze hun leven willen gaan inrichten. Mijn jongste is tweeëntwintig en begint in september aan haar derde opleiding. De vorige twee waren het echt niet voor haar dus daar is ze voortijdig mee gestopt. Tussendoor heeft ze veel gewerkt en gereisd. Daar groeien jongeren van, daar leren ze van. Werken voor je geld en dan aan de slag in een ander land. Andere culturen leren kennen en iets goeds doen voor mens en natuur. Hoe mooi is dat! Om vervolgens dankzij al die opgedane ervaringen wel voor de passende opleiding te kunnen kiezen, op een leeftijd waarop de meesten afstuderen maar geen idee hebben wat ze nu moeten. Wie is straks het gelukkigst?

Vuurtorenwachteres. Ik wilde altijd een eigen boekwinkeltje. Nu ben ik juf. En ik schrijf. Maar dat boekwinkeltje zit nog steeds in mijn hoofd. Je moet altijd iets te dromen hebben, zeggen ze. Maar het is ook leuk als je dromen kunt realiseren. Dat is deels zeker gelukt. Mama worden was er van jongs af aan zo eentje. Gelukt! Kleuterjuf worden. Gelukt! Een eigen huisje met een tuintje. Gelukt! Een boek schrijven. Gelukt! Regelmatig op Vlieland vertoeven. Gelukt! Daarom. Ik mag niet klagen. Maar vuurtorenwachteres was ook leuk geweest.

Ik wandel dwars over het eiland naar de Noordzeekant. In het zand staat een gedicht geschreven: ‘Ik laad mijn hart vol Waddenzee, een beetje stiekem zonder vragen, ik neem een beetje Vlieland mee, zoveel als ik kan dragen.’ Het is me op het lijf geschreven. Geen idee wat het is met dat eiland, maar ik word er steeds naar toe getrokken en voel me er thuis. Op de terugweg loop ik het kerkje in. Even ‘e bougieke’ opsteken. Op een tafel langs een wand staan grote walviskaken. Deze werden vroeger gebruikt als grafzerken en zijn bewaard gebleven toen het plaatselijke kerkhof werd ‘opgeruimd’. De namen van de overledenen zijn niet meer zichtbaar maar staan op kaartjes bij elke zerk. Ik bekijk ze en krijg een schok als ik lees: Hier leyt begraaven Antjen Reijnders – In den Heere gerust in den jaaren 1758.
Zie je nou wel! Ik heb een Vlielandse over-over-overgrootmoeder! Mijn achternaam is Rijnders zonder E, maar dat is pas drie generaties het geval. Toen mijn opa geboren werd, heeft zijn vader van de weeromstuit tijdens het aangeven bij de gemeente een schrijffout gemaakt en die E weggelaten. Vanaf toen zijn wij simpel Rijnders. Als ik aan de dame van het hotelletje vraag of er nog Rijndersen op het eiland wonen, moet ze me het antwoord schuldig blijven. En zo heb ik er een droom bij. Mijn stamboom nagaan. Heb ik inderdaad naast een fikse portie Mestreechs bloed ook Vlielands bloed? Misschien zat er wel een vuurtorenwachteres in mijn familie! Stel je voor! Ik houd u op de hoogte.

Vivianne Rijnders©