Aanstel?

Het is zondag 19 juli en ik moet even een ‘kemissieke’ in de stad doen. Het zal wel druk zijn vrees ik, dus ik spring vroeg op mijn fiets zodat ik de grote massa voor ben. Nou, dat had ik gedacht! Langs de Maas richting centrum fi etsen is een hindernisbaan. Overal flaneren mensen. De stalling tegenover het ‘Pothuiske’ is helemaal vol. Ik schrik als ik zie dat de witt e strepen op de grond de mensen niet lijken te deren en onze ‘houd-afstand-engel’ zal zich wel afvragen waar hij nog voor dient. Iedereen krioelt door elkaar. De winkel waar ik moet zijn heeft geen ontsmettingsmiddel meer aan de ingang staan en het is er te druk. Ik word er bijna paniekerig van. Snel reken ik af en slalom tussen de mensen door terug naar mijn fi ets. Een kakofonie van talen klinkt door de winkelstraten. Mensen botsen tegen me op. Bij de derde botsing vraag ik aan de persoon in kwestie, en ik zal ongetwijfeld pinnig geklonken hebben maar dan nog, of zij alstublieft rechts wil houden. “Wat een aanstel!” reageert ze. Waarom heb je op zo’n moment niet het juiste antwoord paraat? Ik snap echt niet hoe mensen nu zo laks kunnen zijn. In België is in de afgelopen dagen het aantal besmettingen met zestig procent gestegen! Hier doet het gros van de mensen alsof Corona voorgoed verleden tijd is. Ik heb altijd van reuring en stadsdrukte gehouden maar wat een verademing om thuis in mijn tuintje neer te ploffen. Met het gekeuvel van mijn buurvrouw en het ruisen van de wind door de bomen als enige en op de een of andere manier geruststellende achtergrondgeluid.

Sinds begin maart heb ik mijn moeder niet meer aangeraakt. We zijn zo voorzichtig geweest, en nog steeds. Kennen anderen geen angst om hun ouders of grootouders te besmetten? Zien ze het gevaar niet, is de drukte opzoeken zo belangrijk? Deze week zijn twee mensen die ik kende overleden. Een vrouw in mijn leeftijd, en een jonge man, even oud als mijn zoon. Niet corona-gerelateerd, maar als er zoiets vreselijks gebeurt besef je de waarde van het leven ineens weer dubbel zo goed. En daarom mogen voor mij de regels in de stad aangescherpt worden. Ja, ik weet heel goed dat de economie moet doordraaien, dat onze ondernemers de scherven van de coronacrisis uit alle macht proberen te lijmen, hun gemiste inkomsten willen inlopen. Maar de balans tussen zorgvuldig en verantwoord omgaan met onze gezondheid en anderzijds ervoor zorgen dat zowel de economie als het culturele leven een boost krijgen, is ontzettend moeilijk te vinden.

Sinds twee maanden hebben we een kleindochter. De mooiste en de leukste en de liefste ooit. Dat zeggen alle grootouders, maar die van ons is het echt. In de kraamtijd mochten we niet bij het kersverse gezin op bezoek. Coronaregels. Een week die feestelijk zou moeten zijn verliep rustig en stilletjes. Inmiddels hebben we volop geknoeveld met ons gouweke maar met mijn moeder en schoonvader, de overgrootouders dus, zijn we nog steeds heel voorzichtig. Zij gaan nog nergens op visite, niet naar de winkel, stappen niet bij ons in de auto. Zoiets unieks als een achterkleinkind krijgen, staat door Corona verder van ze af dan wij allemaal zouden willen.

Ook op school hebben we tot en met de laatste schooldag alle regels blijven hanteren. Geen dikke ‘tot ziens juf-‘ knuffels, geen plakkerige kleuterkusjes op de juffenwang. En wij collega’s onderling hebben elkaar nog nooit zonder omhelzing een fijne vakantie gewenst. Zo incompleet om nu zonder ook maar iets fysieks vakantiewensen naar elkaar uit te spreken. En dan word je in de stad voor aansteller uitgemaakt als je iemand wijst op een regel! De impact van Corona. Wie had dat gedacht toen we er eind februari nog wat onverschillig over deden. En nu, midden in de zomer wordt er weer opnieuw onverschillig over gedaan. Zo kortzichtig. We hebben het leven lief, we hebben elkaar lief. Laten we daarom voor elkaar zorgen, een maatschappij creëren waarin iedereen rekening houdt met elkaar. Des te sneller zijn we af van dat vreselijke ‘nieuwe normaal’. En kunnen we eindelijk onze moeders en oma’s die broodnodige en welverdiende knuffels weer geven!